“Mijn kind vertelt nooit wat over school terwijl ik echt oprecht geïnteresseerde vragen stel”. 

Misschien herken je deze uitspraak wel? Ik hoor ‘m ieder geval veel om me heen. 

Ons kind komt uit school en wij zijn nieuwsgierig naar hoe het was. Misschien lezen we aan zijn (of haar) gezicht af dat het niet helemaal meeviel.      Juist dan willen we helpen. Ons oerinstinct geeft aan dat ons kind ons nodig heeft. We lopen er tegen aan dat wat we doen, niet werkt. Misschien werkt het juist wel averechts. Onze zorg-acties resulteren ieder geval niet in de uitkomst die we hadden gehoopt. 

Laten we eens met elkaar gaan kijken ‘hoe’, op welke manier we dan het beste voor ons kind kunnen ‘zorgen’. Wat heeft hij nodig en wat juist niet?

Wat komt er veel op onze kinderen af in deze eerste schoolweken. 

Ze moeten weer van alles. Vroeg(er) hun bed uit, op de tijd letten, naar school, naar sport enz. enz. De dagen zijn weer vol en hun koppie nog meer. (En die van ons vaak ook).

Of ze nou school weer als fijn ervaren of juist niet, ze zijn moe als ze thuiskomen. Ze komen altijd met een bepaald gevoel en een bepaalde emotie thuis. Dit kan positief zijn en ook negatief. Jouw kind heeft een hele dag achter de rug waarop van alles is gebeurd. Het kost tijd om dit te laten landen en een plekje te geven. Dan heeft jouw kind ook nog tijd nodig om te schakelen. Schakelen van school naar thuis. Dit kost tijd. Geef je kind dus de tijd om te kunnen schakelen. Tijd om tot zichzelf te kunnen komen (liefst schermloos). Zeker als er later op de dag nog gesport o.i.d. gaat worden. 

Kijk naar je kind, écht kijken. En zie wat hij toont. Zo kun je zijn gedrag volgen en de onderliggende wens van je kind naar boven halen. Als hij niet wil praten, vraag dan niets. Als hij wel wil praten, luister dan. Geregeld dient het moment dat ze willen vertellen en spuien zich pas aan vlak voor het slapen gaan (wanneer het ons eigenlijk niet uitkomt), houd hier rekening mee en maak daar tijd voor vrij. 

De spanningsberg

Wanneer we bijvoorbeeld kijken naar ‘de spanningsberg’, dan is de kans groot dat je kind redelijk ergens aan de bovenkant van die berg zit wanneer hij thuiskomt na een schooldag. Dan kan en wil hij even niets. Hoe hoger we de berg op gaan, hoe meer spanning we ervaren (en uiten). Gaat je kind direct naar boven? Dan kun je er vanuit gaan dat hij bovenop de berg zit. Hij merkt zelf dat hij even niets kan en wil en zoekt een rustige veilige plek. De hoek van de bank kan hier ook voor fungeren. Maak je dan dus niet direct zorgen, juist heel fijn dat je kind zelf aanvoelt wat hij op dat moment even nodig heeft. Volg je kind hierin. Geef hem even de tijd, dan is er daarna ruimte voor verbinding. Misschien gaat je kind direct met de lego bouwen, tekenen, muziek maken….allemaal manieren om te reguleren, weg met die opgebouwde spanning. Verwacht op dat moment niet dat hij gezellig wat komt drinken, eerst moet er gereguleerd worden. Daarna kan er gezellig wat gedronken worden. 

Wij als ouder zijn geneigd om te ‘zorgen’. We stellen vragen omdat we willen weten hoe het met ons kind gaat. We zijn benieuwd. Logisch. En dat mag ook…… alleen niet direct én op de voorwaarden van jouw kind (op dat moment). We kunnen soms teveel goed willen doen. 

Stel je eens voor dat jouw kind thuiskomt en merkt dat jij gewoon alleen maar blij bent dat hij er is. Dat hij even tot zichzelf kan komen zonder dat er direct een vragenvuur op hem afgevuurd wordt of dat we direct wat van hem willen. Dat hij wanneer hij eraan toe is zelf gaat vertellen over de dag. Of voorzichtig aan vragen gaat beantwoorden. Dat is toch heerlijk? Ook voor jou?

Misschien is het voor jouw kind eenvoudiger om e.e.a. te vertellen terwijl hij iets kan doen. Laat hem dat dan ook lekker doen en wees als ouder ‘gewoon’ beschikbaar (om tegenaan te praten bijvb.). Weet je bijvoorbeeld dat je kind graag met de lego gaat spelen direct na school, zorg dan dat dit voor handen is.

En bedenk dat het gedrag altijd een uiting van is, nooit vanuit onwil wel vanuit onkunde.

Want weet je, achter een ‘ik wil niet’ zit vaak een ‘ik kan het (nog) niet’. 

Wil je nou graag iets meer weten over die spanningsberg? Hoe dat werkt en hoe jij hier het beste op in kan spelen en mee om kan gaan? Voor jouw kind, voor jezelf, voor je gezin of misschien wel voor de kinderen in jouw klas? Neem dan zeker contact met me op, ik leg het je graag uit! De spanningsberg die ik veelvuldig gebruik is van de Butskees methode, ik werk graag met deze methode en ben dan ook trainkees (Butskeestrainer).