“We weten dat deze periode rondom Sinterklaas en Kerst extra vermoeiend is voor ons kind” 

Sinterklaas hebben we net achter de rug en Kerst ligt nog voor ons. Veelal een ‘gezellige’ periode waarin samenzijn centraal staat. Toch kan dit voor ons niet zo voelen en ervaren we alles behalve ‘gezelligheid’. We zijn ontzettend druk met alle voorbereidingen, naast ons normale leven wat ook gewoon doorgaat. Sowieso viert ons kind zowel op school, als op de sportclub, als op de muziekschool, als op de scouting, als thuis (en dan vaak ook nog 2x met allebei de families) Sinterklaas. En dan hup door naar Kerst.

Wat gaan we voor surprise(s) maken? Uit hoeveel kantjes zal ons gedicht dit jaar bestaan? Zijn alle cadeaus wel op tijd in huis? Wat gaan we überhaupt dit jaar weer aanschaffen aan cadeaus? We krijgen een volle bak aan mensen over de vloer die allemaal voorzien willen worden van voedsel en vloeibare substanties. Je legt de lat hoog voor jezelf en staat uren in de keuken, kleed je huis (en jezelf) mooi aan en zorgt dat alles schoon en opgeruimd is. Gezellig.

Opgedoft én uitgeblust ben jij er klaar voor. Of toch eigenlijk niet?

Jouw kind is blijkbaar niet de enige die deze periode extra vermoeiend vindt.

Kinderen spiegelen. Onze kinderen spiegelen zich aan ons als ouder, ze spiegelen zich aan de leerkracht voor de klas, aan de muziekdocent. Kinderen zijn superieur in aanvoelen, sommigen zelfs bovenmatig. Dan kan het toch niet anders dan dat kinderen reageren op ons, juist in deze periode waarin wij allemaal zo druk zijn? Druk om het met name juist voor hun goed te regelen, maar weten zij veel. 

Mijn zoon had vandaag een studiedag en oh wat kwam deze dag op een goed moment. Al snotterend kwam hij om 9.30u zijn bed uitrollen. Hij gaf aan dat hij deze dag NIETS wilde doen, zelfs zijn volleybal training moest er aan geloven. Hoe leuk hij afgelopen periode ook heeft gevonden, naast af en toe wat stress om zijn surprise en gedicht die hij nog moest maken naast al zijn huiswerk, had hij nu echt behoefte aan bijtanken. Wat fijn is het dan dat hij dit zelf aan kan geven.

Ik had natuurlijk allemaal plannen, want hé we zijn nu een dag samen (noodgedwongen) vrij. Maar nee, daar dacht hij anders over. En weet je, hij had groot gelijk. Ook ik vond het heerlijk. Een dagje helemaal niets, bijtanken, verbinden, hangen, het puur doen met dat wat de dag bracht. Wat een heerlijkheid en wat ontzettend belangrijk. 

Niet ieder kind kan dit zo duidelijk aangeven. Dan kan de spanning zomaar oplopen met een uitbarsting tot gevolg. Het is zo logisch en eigenlijk helemaal in de lijn der verwachting dat de ‘spanning’ deze periode oploopt bij ons kind. Zeker voor dat kind die hecht aan structuur en zekerheid is deze periode soms meer een verzoeking dan dat het leuk en fijn is. Alles is anders, de klas en hun huis is versiert. Ze moeten (hoe goed bedoeld ook) van alles en als ze de ene dag de Sint net hebben uitgezwaaid mogen ze de volgende dag ‘leuk en gezellig’ helpen met de kerstboom optuigen. Zonder moeite pikken ze ook nog al onze (in)spanningen op. Mèn alle achtbanen in de Efteling zijn er niets bij. Hiermee moeten ze vaak zowel op school als thuis dealen.

Laten we hier alert op zijn als ouder en als professional, ook van onze eigen rol in deze. 

Staan wij onszelf toe om echt naar ons kind te luisteren? Of vullen we automatisch snel zelf in wat het beste zou zijn? Zeggen wij idd die training af omdat ons kind aangeeft dit nu teveel te vinden? Of volgen we dan toch sneller ons verantwoordelijkheidsgevoel richting trainer en de medespelers? En vinden we het belangrijk dat we ons kind wel opvoeden met dit verantwoordelijkheidsgevoel, je gaat niet zomaar afzeggen dan moet je echt een gegronde reden hebben.

Zouden wij een ander beeld kunnen hebben bij een gegronde reden dan ons kind? Natuurlijk wil je je kind bijbrengen dat hij/zij door moet zetten, niet zomaar opgeven. Niet zomaar afzeggen als je even geen zin hebt.

We zijn druk met heen en weer brengen, passen en meten want ons kind wil van alles…….
Ja? Is dat echt zo? Is het jouw kind die alle scholen af wil (in groep 7) omdat hij/zij straks een keuze moet maken voor het middelbaar onderwijs? Is het jouw kind die naar 3 verschillende verjaardagen in een weekend wil? Natuurlijk wil jouw kind graag op bijvoorbeeld voetbal en horen daar trainingen en wedstrijden bij. Jouw kind kan alleen nooit overzien dat deze trainingen in sommige weken teveel gevraagd zijn van hem. Dus wanneer jouw kind aangeeft dat het teveel is, neem hem/haar dan serieus. Neem even de tijd om te bekijken welke factoren mee zouden kunnen spelen. Waarom geeft jouw kind dit nu op dit moment aan? Waarschijnlijk is het belang van tot rust komen en reguleren nu ontzettend groot. Dat gaat even voor. Eigenlijk vraagt jouw kind; doe alsjeblieft je best om mij te verstaan, écht te verstaan.

Over reguleren gesproken

Afgelopen week kwam hij weer bij me bij Anne’s Groeilaantje, hij komt altijd graag. Het was een beetje op bij hem. Hij zat redelijk hoog op de spanningsberg. “Het is zoveel, op school”. Hij overzag het niet meer. Hij had last van buikpijn, hoofdpijn en wilde eigenlijk niet naar school. Kinderen moeten ergens die spanning kwijt, er moet gereguleerd worden. Hier zijn ze zelf nog niet van bewust en uiten dit vaak met lichamelijke klachten. Thuis is er nu geregeld paniek bij hem. Huilbui, driftbui, niets willen. 

We gingen samen Kwezelen. Wat zegt dat stemmetje in je hoofd tegen jou? Welke gedachten komen er allemaal langs? Wat doet dat met jou? We gingen tekenen en schrijven. We waren beland in de fase van reguleren. Hij ontwierp zijn eigen Kwezel. Ik toverde een van mijn oude sokken tevoorschijn en zo kon hij zijn Kwezel in 3D uitwerken. Hij vond het geweldig. Tijdens het reguleren en creëren kon hij zijn verhaal kwijt en zijn gedachten ordenen. Er kwam weer wat lucht en ruimte. Hij ging zien waar hij behoefte aan had. Zijn Kwezel kreeg niet voor niets oordoppen op, er kwam zoveel binnen bij hem. Ook kreeg hij een bril, zodat hij orde kreeg in wat hij allemaal zag en zo de belangrijke dingen eruit kon halen. 

Onze kinderen spiegelen, laten we hiervan leren en hun gedrag serieus nemen. Zij hebben net als wij, behoefte aan ‘even-niets-tijd’. Gewoon even tijd om te kunnen reguleren op hun manier. Soms hebben ze het nog eerder door dan wijzelf. Ik heb dat vandaag maar weer mogen ervaren. 

Deze jongen wist al precies waar zijn Kwezel kwam te staan in zijn kamer. Apetrots ging hij weg. Ik ben zo benieuwd naar zijn verhalen de volgende keer. Hoe heeft zijn Kwezel hem kunnen helpen? En wat kunnen anderen om hem heen van zijn Kwezel leren?

Ben je nou benieuwd naar mijn werkwijze of ben je nieuwsgierig naar dat Kwezel-wezentje? Neem dan gerust contact met me op.