Terneergeslagen komt hij binnen. Hij begrijpt het niet. Waarom doen mensen soms zo gemeen? Hij heeft echt een rotdag, sterker nog een rotweek gehad. Hij slikt zijn tranen weg. Onmacht en onbegrip is in zijn ogen te lezen. Hij kijkt me aan, een voorzichtige glinstering van hoop. “Gelukkig mocht ik naar jou toe”.

De Verkenners staan al op hem te wachten. Hij is ermee bekend en de Verkenners hebben al veel voor hem kunnen betekenen. Hij pakt voor nu de Waterlander en de Wegkijker erbij. Hij voelt zich hulpeloos, weet niet wat hij moet doen. Hij stopt zijn gevoelens in zijn rugzak, het is te veel. Hij wil nu even niets voelen.

De Krachtzetter MOET erbij! Één voor één houdt hij ze stevig vast. Er komt veel boven. Wanhoop, verdriet, somberheid, afwijzing, zorgen, onzekerheid, maar ook de kracht van vechten en doorgaan. Hij vertelt hoe de wanhoop die hij voelt eruitziet en hoe hij toch iedere keer maar blijft vechten. Dit is waarom hij de Krachtzetter nodig heeft. Als hij die niet zou hebben zou hij omvallen.

Ik vraag hem welke Verkenner hem zou kunnen helpen. Hier hoeft hij niet over na te denken. Direct pakt hij de Hartopener erbij.

En dan gebeurt het… Als vanzelf gaat hij schuiven en vertellen. De Verkenners worden gegroepeerd, net zo lang totdat ze goed staan voor hem. Evenals de kijkrichting van de ankers. Het anker van de Wegkijker is op de Waterlander gericht, die doorleeft zijn gevoel en kijkt niet weg. Het anker van de Waterlander is op de Waterlander zelf gericht, focus is nodig om ervoor te zorgen dat hij boven water blijft. Het anker van de Krachtzetter is wat naar buiten gericht, deze moet zich niet af laten leiden.

Geregeld strijken zijn vingers over de ankers, hij wil contact, voelen en ervaren. ‘Ja, zo is het goed’. De Waterlander heeft veel te verstouwen, hij heeft de Hartopener nodig om zijn hart te kunnen luchten. Zo heeft hij weer genoeg moed en kracht om door te gaan en staat hij open voor de Krachtzetter. Toch is dat vaak veel klimmen en heeft hij even rust nodig. Dan komt de Wegkijker om de hoek kijken, die hoeft even niets meer en wil en kan even niets meer. En als er niets gebeurt, als er geen hulp komt, dan begint alles weer van vooraf aan.

Hij valt stil. Een diepe zucht, emotie. Hij weet nu wat hij nodig heeft. Het liefst om te voorkomen weer in dat water terecht te komen en anders weet hij dat hij niet lang hoeft te blijven watertrappelen. Het helpt om te weten dat hij om hulp mag vragen, zijn hart mag luchten en zich terug mag trekken.

Hij zet een zelfverzonnen neutrale Verkenner in het midden. Deze Verkenner kan helemaal vol (vol hoofd) of helemaal leeg (niets willen) zijn, dat mag allebei vertelt hij. Net wat zich heeft afgespeeld en waar behoefte aan is. Deze neutrale Verkenner mag dan om zich heen kijken en bedenken in welke Verkenner hij zich op dat moment herkent en kiezen van welke Verkenner hij dan hulp zou willen krijgen.

Het is hem duidelijk welke weg hij af kan leggen. Samen met zijn Verkenners komt hij er wel heeft hij wederom gemerkt.

‘Bedankt’, met een grote glimlach op zijn gezicht loopt hij weg.

Ik blijf achter, vol verwondering en de energie nog voelend die deze sessie met de Verkenners en hun ankers teweeg heeft gebracht!

Korte introductie van mijn werkwijze:

Ik heb de TafelAnkers bewust niet al te veel geïntroduceerd juist omdat deze jongen altijd zo ontzettend in zijn hoofd zit. Ik heb hem eerst zijn verhaal laten doen. De Verkenners, de neutrale poppetjes en de TafelAnkers had ik al klaarliggen. Hij vroeg zelf direct wat dit was.

Ik heb hem verteld dat we even uit het hoofd zouden gaan om te kunnen voelen. Ik vroeg hem welk anker nu het beste bij deze situatie past voor hem. Als vanzelf pakte hij de Verkenners erbij. Het was zo ontzettend mooi om te zien hoe hij maar bleef tasten, wrijven en voelen. Zowel aan de ankers als aan de verkenners.

Als een waterval begon hij te vertellen wat hij voelde en ervaarde. Hij stelde zich helemaal open en er was ruimte voor emotie. Deze jongen kon nu veel meer voelen en ervaren. En het mooie is dus dat hij onderscheid maakte in hoe het in werkelijkheid gaat en in wat hij wenst. Dat vond ik zo bijzonder! De TafelAnkers hebben hier echt een extra dimensie aan gegeven.

Hij bleef maar schuiven, met de kijkrichting van de ankers en de Verkenners. Uiteindelijk heeft hij de ankers met kijkrichting in een bepaalde volgorde gelegd zoals het volgens hem gaat (zie foto nr 3). Hij voelt zich de Waterlander, die vervolgens de Hartopener nodig heeft. Zo heeft hij daarna weer energie en moed om zijn weg als Krachtzetter te vervolgen. Als hij niet op tijd gas terugneemt of tijd voor zichzelf neemt wordt hij echter de Wegkijker. En als er dan geen hulp komt begint het weer van voor af aan en gaat hij weer richting Waterlander. Hij heeft de Waterlander naar buiten laten kijken, omdat hij deze verkenner eigenlijk niet wil zijn. De Hartopener kijkt naar de Krachtzetter, omdat als de Krachtzetter op tijd rust neemt het goed blijft gaan. Daarom heeft de Krachtzetter zijn zicht liever op de Hartopener dan op de Wegkijker. De Wegkijker kijkt naar de Waterlander omdat hij bang is daar weer naartoe te gaan. Ik heb met name ondertiteld en doorgevraagd. Stilgestaan bij zijn gevoel en wensen.

Hij pakte helemaal aan het eind, toen hij enorm veel gevoeld en ervaren had, een neutraal poppetje die hij de ‘neutrale Verkenner’ noemde. Ik denk echt dat hij deze letterlijk in het midden heeft gezet om te neutraliseren. Want deze neutrale Verkenner stond voor vol en voor leeg, en allebei was goed! Dit heb ik opgevat als dat hij accepteert dat ieder gevoel er mag zijn en dat hij nu beter weet wat hij dan nodig heeft. Dit beaamde hij.

GevoelsVerkenner is en blijft een prachtige methodiek om gevoelens, emoties, behoeften en wensen zichtbaar te maken. Zo komt er ruimte voor inzicht, verwerking en manieren om constructief verder te gaan. Het zorgt voor verbinding met- en mildheid naar jezelf. De TafelAnkers zijn hier een mooie aanvulling op en geven hier absoluut een extra dimensie aan.